انفجار در مهاباد

سال 41 بود من 5 سال را تمام كرده بودم خانه مان در خيابان حافظ فعلي بود انزمان هنوز خيابانها به اينصورت اسفالت نشده بود برق تازه وارد شده بود بعضي خانه ها هنوز از چراغ نفتي گردسوز و يا چراغ زنبوري استفاده ميكردند براي حياط و رفت و امد از فانوسهاي نفتي استفاده ميشد كه نوع پيشرفته فتيله بود چراغ گرد سوز را در وسط اطاق ميگذاشتند و كار بچه ها سخت ميشد چون نميتوانستند جنب و جوش كنند اصلا در انسالها بچه ها اكثرا سرشب ميخوابيدند نه تلويزيوني بود نه ماهواره و ويدئويي . طبيعتا ماموري هم نبود كه ماهواره ها را از حياط و پشت بامها جمع كند . حتي دي وي دي هم نبود نه رايانه اي بود و نه يارانه . نه يخچالي بود و نه فريزر مردم عصرها يك كيلو برف ميخريدند و شب تابستان را با ان مقدار برف اب خنك ميخوردند اصلا ميزان خريدها كم بود مثل حالا نبود كه در هر خانه اي سوپرماركت باز شود . نيم كيلو گوشت يا يكعدد مرغ – 250 گرم چاي خشك – يك سير فلان – دو مثقال بهمان ميخريدند و دل خوش بودند منازل متشخصين راديو داشتند – كوچه ها خاكي – قيافه ها لاغر و قلمي – دلها شاد و سرخوش – شبها كوتاه بود يكساعت بعد از غروب افتاب اكثر مردم چراغهاي لامپا را خاموش ميكردند و ميخوابيدند نه سينمايي – نه تاتري – اوقات فراغت زياد – بچه درست ميكردند – بچه هايي كه وقتي بزرگ ميشدند سرشان را با قيچي اصلاح ميكردند و يا جلو سرشان كاكل داشتند از سشوار خبري نبود اصلاح سر حداكثر 5 ريال بود معادل پانصد دينار يا صد شاهي چون هر ريال يكصد دينار و هر ريال بيست شاهي بود . درب اطاقها دوتايي بود در زمستان پرده اي از تو نصب ميشد پنجره هاي اطاقها را پلاستيك ميزدند و يا كاغذ روزنامه با سريشم ميزدند تا سرما وارد نشود . كاملا يادم مانده انگار همين ديشب بود در لطاق نشسته بوديم صداي تندي امد برق نوري به ديوار كنار پنجره سر به كوچه خورد و سپس سكوت . فردا خبردارشديم كه كوره اجرپزي يكي از خانواده هاي بسيار مشهور شهر منفجر شده و سه نفر از صاحبان ان مرحوم شده اند براي تشييع جنازه به همراه بزرگ خانه رفتم ميدانچه مسجد سيدنظام مملو از ادم بود حادثه بسيار تلخي بود افرادي كه مرحوم شده بودند ادمهاي بسيار شريفي بودند خيلي حيف شد هنوز هم كه به قبرستان ميروم فاتحه اي نثار ارواح مطهر انها ميكنم ارامگاه هر سه نفرشان در كنار هم است از سه نفرشان دوتايشان جوان بودند .