غزل

سرخوش آمد ز در و می زد و سرمست برفت

فرصتی بود ولی حیف که از دست برفت
لحظه ای چند نشست و سخنی چند بگفت

تا بگفتم که مرا هم سخنی هست برفت
آن همه گرد کدورت که ز دل خاسته بود

آن گل تازه شاداب چو بنشست برفت
گفته بودی چه شدت حوصله و صبر و قرار ؟

ظرف آنها همه دل بود تا بشکست برفت
حالی از غیبت او به که زبان بربندیم

که اگر خاطر ما جز تو اگر خست برفت